307-
நானூற்றிய நான்
வழிகிறது
நானற்ற வெளியில்
308-
எத்தனையோ முறை
பதுங்கிப்போனேன்
ஒரு முறையும்
பாயக்காணோம்
309-
யார் அள்ளிப்போட
மனதில் தேங்கிய
மலம்
310-
நான் சென்றபோது
யாருமில்லை
வெளியேறியபோது
எல்லோரும்
இருந்தார்கள்
311-
வாடிப்போயிருக்கிறது
வனத்தின் ஞாபகம் வந்த
பால்கனிச் செடி
312-
கண் மூட
கண்டேன்
தூசிகளின் தியானம்
313-
எவ்வளவோ கிடைத்தும்
நழுவிப்போனவை மீதே
தொற்றித் திரிகிறது ஏக்கம்
314-
அப்பாவும் நானும்
ஒன்றாகவேப் பிறந்தோம்
வேறு வேறு வருடங்களில்
ஒவ்வொரு வரிகளையும் ரசித்தேன் நல்லாருக்கு
ReplyDelete