சாலை ஓவியக்காரன்

நேரங்களும் 

வண்ணமாய் கரைய 

சாலை ஓவியக்காரன் 

வரைந்து முடித்தான் 

அவன் முடித்த கணம் 

மழை பெய்தது 

எல்லோரும் ஓடிப்போய் 

ஒதுங்கி நின்றார்கள் 

ஓவியத்தை 

எடுத்துச் செல்ல முடியாமல் 

நனைந்தபடியே 

அவன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்

சந்திக்கும் புள்ளியில்

அறியாமையும் அறிவும் 

சந்திக்கும் புள்ளியில் 

நீங்கள் என்னையும் சந்திக்கலாம் 

உங்களையும் சந்திக்கலாம்

ஒற்றைச் செருப்பு

ஒற்றைச் செருப்பை
கையில் மாட்டியபடி
சிரித்துப் போகும் அவனை
பைத்தியக்காரன் என்றார்கள்
நான் இன்னொரு செருப்பைத்
தேடிப்போகும்
மனிதன் என்றேன்

மலைப் பிரசங்கம்

1-

உன் மலைப் பிரசங்கம் கேட்க 

ஓடி வரும் நான் 

மந்தையிலிருந்து 

பிரிந்த ஆடு

2-

மேஜையின் மேல் 

நீ வைத்துவிட்டுப் போன 

கண்ணீர்த்துளி 

இன்னும் காயாமல் 

என் பதிலுக்காக 

காத்திருக்கிறது

3-

என் கையிலிருந்த 

சுடரை 

அணைத்து விட்டீர்கள் 

என்னை அணைக்கப் 

போராடுகிறீர்கள்

4-

ஆண்டாண்டு காலமாய் 

முரசை அறைகிறீர்கள் 

ஆனாலும் உங்களுக்கு 

சத்தம் எழுப்பத் தெரியவில்லை

5-

நீங்கள் திருத்திய கதை 

நான் யோசித்த 

கதை அல்ல

6-

வரிசையில் 

காத்திருக்கிறேன் 

வரிசையும் 

காத்திருக்கிறது 

மூன்று கவிதைகள்

1-
முடிந்த மழை 

தூறலில் 

முகம் காட்டும்

2-

நகர்ந்து நகர்ந்து 

ஓவியமாகப் பார்க்கிறது புகை 

ஓவியமாகப் பார்க்கிறேன் நான்

3-

இருளில் 

என்னைக் கண்டெடுத்தேன் 

வெளிச்சத்தில் 

தொலைத்து விட்டேன்

அழைத்துப் போகிறேன்

சொற்கள் உன்னை 

அழைத்துப் போகிறதா 

வாக்கியங்கள் உன்னை 

அழைத்துப் போகிறதா 

எதுவுமில்லை 

நான்தான் என்னை 

அழைத்துப் போகிறேன்

உறங்கும் வட்டம்

உடல் குவித்து
மையத்தில்
உறங்கிக் கொண்டிருந்தது வட்டம்
மறுபடி வந்து
பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று
எழுப்பாமல் வந்து விட்டேன்

நிசப்த தவம்

சொற்களை கற்பூரமாக்கி 

நாவின் மேல் வைத்து 

ஏற்றுகிறேன் 

அசைந்து முடிகிறது 

சுடர் 

இனி நான் 

போகலாம் 

சரியாக கேட்கவில்லை

நன்றாக காற்று வரும்படி
மின்விசிறி உள்ள அறை
வேண்டும் என்று
அவன் சொன்னதை
அவர்கள் அப்போது
சரியாக கேட்கவில்லை
காலையில்தான்
புரிந்து கொண்டார்கள்