நான்...

நான்
நான்
நான் நான் என்று
நுரைத்துப் பொங்க
நான்களைச்
சேமித்துவைத்தேன்
குறைவின்றி
கூடித்திமிறி
குதித்தாடி வெளியேறின
ஒருநாள் எல்லாம்
என்னை
உடைத்துப்போட்டு

(உயிர் எழுத்து,பிப்ரவரி O8 இதழில் வெளியான கவிதை)

கிளியின் புன்னகை

கூண்டு கிளியுடன்
வருவேன் என்று
காத்திருக்கும்
மகளிடம் போய்
எப்படிச் சொல்வேன்
வாங்கி வரும் வழியில்
கிளியை வானம் விட்டதும்
கூண்டினை தூக்கி எறிந்ததும்

கதைபோல் மகளிடம்
சொல்லும் போது உணரலாம்
பறவையின் சுதந்திரம்

அப்போது அவள் உதட்டில்
வந்து அமரும்
அந்த கிளியின் புன்னகை

(உயிர் எழுத்து,பிப்ரவரி O8 இதழில் வெளியான கவிதை)

எல்லா கதவையும்
திறந்து வைத்திருக்கிறாள் சிறுமி
வரைந்த வீட்டில்

(உயிர் எழுத்து,பிப்ரவரி O8 இதழில் வெளியானது)

அவருக்காக
நான் மன்னிப்புக் கேட்டேன்

எனக்காக
யாராவது கேட்பார்கள்

தவறுகள் சுற்றித்திரியும்
பயமற்று

(உயிர் எழுத்து,பிப்ரவரி O8 இதழில் வெளியானது)

கதையின் பயணங்கள்

ரயில் பயணத்தை அழகாக்கியவர்
கதை சொல்லிக்கொண்டே வந்தார்

ஒப்பனைக் கலப்பில்லாத
அவர் சொற்களிலிருந்து
வெளியான உயிர்
எங்களோடு பயணம்
செய்வது போலிருந்தது

மலைக்குகை தாண்டியது ரயில்
சத்தமிட்டபடி

கதையை சீக்கிரம்
முடித்து விடுவீர்களா என்றேன்

நான் இறங்குவதற்கு முன்பா
நீங்கள் இற்ங்குவதற்கு முன்பா
யோசனைகளை கண்ணில்
குவித்தபடி கேட்டார்

அவரும் நானும்
இறங்கிய பின்னும்
கதை தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது
பயணத்தை
வேறு வேறு பயணிகளோடு

நாக்குகள்

நாக்கால் மூக்கைத்தொட்டு
வேடிக்கைக் காட்டியவனை
எல்லோரும் பார்த்தார்கள்

அவன் தட்டு
காலியாக இருந்தது

சிரித்து கைதட்டி
திரும்பச் செய்யச் சொன்னாள் சிறுமி

சிறுமிக்காக
மீண்டும் செய்தான்

வீட்டிலிருந்த யாராலும்
முடியவில்லை

தோல்வியுடன் திரும்பின
நாக்குகள்

கடுகடுப்பாய் இருந்தவர்
நாக்கைக் கடித்துக்கொண்டார்

பசிக்கு ஏதாவது போடவா
கேட்டார்கள்

சிரித்து மகிழ்ந்த சிறுமியால்
பசியடங்கிப்போன அவன்
அவளுக்கு ஒரு முத்தம்
தர வேண்டும் என்றான்

கதவு மூடப்பட்டது

சென்று கொண்டிருந்த
அவனோடு வந்து
மறைந்து போனது
சிறுமியின் அழுகுரல்

கேட்காதே...

கடந்து போகும் அவனைப்
பார்த்திருக்கிறேன்
பல முறை

ரகசியமாய் பேசிச்செல்வான்

ஒரு நாள்
கேட்க நேரிட்டது
அவன் சொன்னதை

பிறக்காத மனிதன் இறப்பதில்லை
இறக்காத மனிதன் பிறப்பதில்லை

அவன் வரிகளை
மெளனமாய் பார்ப்பதற்குள்
போயிருந்தான்

ஒரு மழைநாளில்
அவனுக்குத் தேநீர்
வாங்கித் தந்து கேட்டேன்

உரத்துப் பார்த்தான்

பிறக்காத மனிதன் இறப்பதில்லை
இறக்காத மனிதன் பிறப்பதில்லை

வாயிலிருந்து நெருப்பு
சுழன்று வந்து
அவனுள் போனது

இன்னொரு தேநீருக்குப்பின்
அதன் பொருள் கேட்டேன்

கேட்காதே
நீயே தேடு என்றான்

சிரித்தான்
சத்தமாய் சொல்லிச் சென்றான்

நீ பிறக்காதவன்
நான் இறக்காதவன்

துடைக்கும் புகைப்படம்
ஞாபக தூசிகள்
திறக்கும் காலம்

தற்கொலை செய்ய இருந்த
மின் விசிறியிலிருந்து வெளியேறுகின்றன
மரணத்தின் புழுக்கங்கள்

எறும்பின் சொற்கள்

பிரித்து வைத்திருந்த
புத்தகத்தில் நிகழ்ந்தது

எழுத்துக்கள் எல்லாம்
எறும்புகளாயின

வெள்ளையானது பக்கம்

தாளில் ஒளிந்திருக்கும்
எதையோ கண்டுபிடிப்பதுபோல்
அங்கும் இங்கும் வேகமாயின

எறும்புகளின் சந்தையானது
விரித்து வைத்த புத்தகம்

மூடினால் நசுங்கி
இறந்து போகலாம்

புத்தகம் திறந்திருக்க
அறையை மூடிவிட்டுக் கிளம்பினேன்

திரும்பியபோது
அப்படியே இருந்தன எழுத்துக்கள்

எறும்புகள் எதுவுமில்லை

பிரமிப்பிலிருத்து மீண்டு
நகர்ந்தது பார்வை
கவிதையின் தலைப்புக்கு

எறும்பின் சொற்கள்

எறும்பைக் கொல்லாத
ஒரு மனிதனை
தான் இறந்து போவதற்குள்
பார்க்க வேண்டும் என்று
ஒரு எறும்பு சொல்வதுபோல்
முடிந்திருந்த்து

புத்தகத்தை மூடாமல்
அப்படியே பார்த்தேன்

தாளை சுதந்திரவெளியாக்கி
போனது ஒரு எறும்பு

கனவிலிருந்து...

கனவிலிருந்து
வெளியேறிய தேள்
இரவைக் கொட்டும்
விஷமற்ற புன்னகையில்
அதிகாலை ஒளி

மழை

நான் இருந்த இடத்தில்
இல்லாதபோது
பெய்தது மழை
இல்லாத என்னை
நனைத்தபடி
பார்க்கிறது மழை
ஒதுங்கிய என்னை

கூட்டம் நிறைந்த பேருந்து

திரும்புகிறது பேருந்து
நின்றபடியே பெரியவர்
எழுந்து இடம்தர
யாருக்கும் இடமில்லை
மனதில்
லேசாக சாய்கிறார்
கண் மூடித் திறக்கிறார்
நெறிசலில் நெளிகிறது
நின்று நகர்கிறது
இன்னும் வீங்கிப் பேருந்து
இருமலைத் துண்டால் மூடுகிறார்
கசியும் சத்தம்
உள் முழுதும்
வருகிறது என் நிறுத்தம்
இருக்கை பெரியவருக்குதான்
புன்னகைத்து
உட்காரச்சொல்லி
இறங்குகிறேன்
போகிறது பேருந்து
பெரியவர் இல்லை
கூடவே இறங்கியவர்
சொல்லிப் போகிறார்
காலியான வாகனம்
செளகர்யமாக இருக்கும்
கூட்டம் நிறைந்த பேருந்தில்தான்
வாழ்க்கை இருக்கிறது

குழந்தைகள் உலகம்

தாளில் வரைந்த
வட்டத்தைத்
தள்ளிவிட்டாள் அம்முக்குட்டி

வெளியேறிய வட்டம்
சக்கரமானது

சமையல் கட்டில்
நுழைந்த சக்கரத்தைச்
சத்தம் போட்டாள் அம்மா

அங்கிருந்து
திரும்பிய சக்கரம்
அப்பா காலைத் தட்டியது

பூனை என்று
பயந்த அப்பா
உடனே உதைத்தார்

அடிபட்டு
முனகிய சக்கரம் எழுந்து
வீடு முழுதும்
விளையாடியது

கைதட்டிய அம்முக்குட்டி
சக்கரத்தைக் கூப்பிட்டாள்

முகதிருத்தத்தில் காயமாகி
ரத்தம் துடைத்து
வெளியே வந்த அப்பா
கிறுக்கலை நிறுத்திப்
படிக்கும்படித் திட்டினார்

அப்பாவைப் பார்த்த
அம்முக்குட்டி
வரையத்தொடங்கினாள்
பெரிய மீசை கொண்ட
பூனையை

துக்கம் தராத பாடல்

தூக்கமற்ற இரவில்
வயலினைப் பார்க்கிறன்
இசைக்கலைஞன்

நதி எனப்பாய்ந்த
இசை ஊற்றுகள்
மறுபடி நனைக்கின்றன

இமைகளை
சேர்க்க விடாத இரவு
சத்தமிடுகிறது

தனக்குள் விழித்திருக்கும்
முகம் தெரியாத ஒன்றை
வாசிக்க விரும்புகிறான்

குழந்தையாகிறது
கைகளில் வயலின்

அடிவானத்தில்
வண்ணங்கள் பூசும்
விடியலைப் பார்த்தபடி
இசைக்கிறான்
யாருக்கும் துக்கம் தராத
ஒரு பாடலை

மழை வடிவில்...

மழை வடிவில்
கடவுள் வந்திருந்தார்
ஒழுகும் கூரை
உள்ளே இருப்பவர்களைப் பார்க்க

ஞாபகம் இருக்கிறது

ஞாபகம் இருக்கிறது
அவன் காசு கேட்கவில்லை
பசியை சொல்லவில்லை
தெருமுனையில்
குளிரில் விரைத்து
இறந்து போன கிழவன்
ஒரு கை நடுங்க
மறுகை கோர்த்து
அய்யா... ஒரு போர்வை
இருந்தா கொடுங்க
பல சமயம்
என்னிடம் கேட்டது
ஞாபகம் இருக்கிறது

இருள்பை

திரும்பிய இரவில்
இருளைக் கத்தரித்து
ஒரு பை செய்தேன்
ஒவ்வொரு பயமாய்
அதில் போட்டு வந்தேன்
வழி நெடுகிலும்
வீட்டை அடையும்வேளை
எதிர்படும் யாரிடமாவது
பையை மாற்றிவிடத் திட்டம்
என் நீளமான விசிலுடன்
சேர்ந்திருந்தன
வேறு சில குரல்களும்
ஒன்றை ஒன்று தின்ன
ஆரம்பித்த பயங்கள்
இல்லாமல் போயின
இருள்பை பிய்ந்து
இரவோடு போனது
கதவு திறந்து
கூப்பிட்டது வீடு
விசிலில் இணைந்திருந்தது
பாடலின் பல்லவி

உடைந்த இசைத்தட்டு
சுழலுகிறது காற்றில்
வலி மறந்து

எண்களின் வலை

கணித பாடத்தின்
விடை கேட்டு வந்த குழந்தை
உம்மென்று
முகத்தை வைத்திருந்தாள்

எண்களுக்குள்
சிக்கிக் கிடந்த அவளை
வெளியில் எடுக்க
பெரும் சிரமமாயிற்று

பென்சிலைக் கடித்தபடி
சொல்லித்தரச் சொன்னாள்

என் பால்ய பூஜ்யத்தை
மறைத்துப் போட
கிடைத்தது
சரியான விடை

சந்தோஷத்தில் கட்டிப்பிடித்து
முத்தம் கொடுத்துப் போனாள்
பிரம்பின் பயம் நீங்கி

அவள் மேல்
விளையாடிய எண்கள்
காலடியில் கிடந்தன
சத்தங்கள் அற்று

இழந்த மரம்

அவசரமாய் காகிதம் கிழித்து
காது குடைந்தபடிப் பார்த்தேன்
நான் கிழித்திருந்தது
மகள் வரைந்த மரத்தை
என்னால் தன் மரம்
செத்துப்போனதாக
அழுது புரண்டாள்
நிறுத்த முடியவில்லை
கையிலிருந்த காகிதத்தில்
பிய்ந்துபோன கிளை
கிளையை விட்டு
வெளியேறிய பறவைகள்
அவளோடு சேர்ந்து
சண்டைக்கு வந்தன
கிளை விரிந்து காடானது
காட்டின் சத்தம்
காதை உடைத்தது
நேரமாயிற்று அடங்க
குழந்தையின் அழுகையும்
காட்டின் கோபமும்

தூறலைப்பிடிக்கும் சிறுமி

கை நீட்டி
தூறலைப் பிடித்துக்கொண்டிருந்த சிறுமி
கண்ணில் மின்னல் பொங்கச் சொன்னாள்
இந்தத் தூறலை வைத்து
மழையை வளர்க்கப்போகிறேன்
விரலிடுக்கில் துளிகள் நழுவ
முகம் சாய்த்துக்
கை குவித்தாள்
பள்ளி விட்டு வந்த
ஒரு நாளில்
சிறுமியிடம் கேட்டேன்
எந்த அளவிற்கு
மழை வளர்ந்திருக்கிறது என்று
தன் புத்தகப் பையில்
சில குட்டி மேகங்களைச் சேர்த்து
வைத்திருப்பதாகப் பூரித்தாள்
நனைய மழை வேண்டுமா
பார்த்தபடி கேட்டாள்
அப்போது எட்டிப்பார்த்த
வானவில் துண்டு சிரித்து
மறைந்து போனது

( செப்டம்பர் 2007 'புதிய பார்வை' இதழில் வெளியானது)

உன்னைத் துப்பாக்கியால் விசாரிக்கப்போகிறேன்

உன்னைத் துப்பாக்கியால் விசாரிக்கப்போகிறேன்
என்றது குரல்
துப்பாக்கி பிடித்த கரம் தெரிந்தது
மங்கலான வெளிச்சத்தில் அசைந்தது
உயிர் மீது வைக்கப்பட்ட குறி என்பதால்
பயம் சகதியாகி உள்ளிறக்கியது
தொடங்கியது விசாரணை
உன்னை சுடுவதில் தவறில்லை
நீ நாட்களை சோம்பேறித்தனத்துடன் துவக்குகிறாய்
காலைச் சூரியனைப் பார்த்ததில்லை
சுயநலத்தின் வலை
உன் நகர்வுகளைப் பின்னுகிறது
துப்பாக்கியின் கோபம் கூடியது
நேற்று கூட
காசு கேட்ட ஒரு சிறுமியை
உற்றுப்பார்த்துப் போடும் போது
கையை அழுத்திப்பிடித்தாய்
பூவை
நிலவை
நாய்க்குட்டியை
நீ ரசித்ததில்லை
இன்னும் விசாரணையை
நீட்ட விரும்பவில்லை
தீர்ப்பைத் தரப்போகிறேன்
சொன்ன துப்பாக்கி வெடித்தது
அதிர்ச்சியில் உறைந்து எழுந்தேன்
வலி
ரத்தம்
மரணம்
எதுவுமில்லை
இரவைத் துளைத்திருந்தன
துப்பாக்கியின் தோட்டாக்கள்

சந்திப்பு

ஒரு ரயில் பயணத்தில்
சந்திக்க நேரிட்டது
கணக்கு ஆசிரியரை

பள்ளி நாட்களுக்குள்
போய் வந்தோம்

இப்போதும்
என்னால் உணரமுடிந்தது
அவர் பிரம்பின் வலியை

வாழ்க்கையை
சரியான கணக்கில்
வைத்திருக்கிறாயா என்றார்

ஆமாம் என்றேன்

கண் மூடி
தலை அசைத்து
ரயில் சத்தத்தை ரசித்தார்

என் நிறுத்தம் வர
விடை பெற்றேன்

கண்ணாடியை சரிசெய்து
மீண்டும் ஒரு முறை
என்னைப் பார்த்து சிரித்தார்
பள்ளி நாட்களில்
சிரித்தே பார்த்திராத
கணக்கு ஆசிரியர்

வெயில் பட
சுவரில் ஓவியம்
சிலந்தி வலை

சிரித்த குழந்தை
எச்சிலில்
கடவுள் நதி

லாந்தர் விளக்கில்
மின்சாரம் கண்டுபிடித்தவரைப்
படிக்கும் சிறுமி

வெற்றுத்தாள்

வரைந்த ஓவியத்தின்
சில பகுதிகளைத்
திருத்த
அழித்தேன்

ஓவியத்தை புதுபிக்க
எடுத்துக்கொண்ட முயற்சியில்
அழித்ததே அதிகமானது

தின்று முடித்தது ரப்பர்
மொத்த கோடுகளையும்

வெற்றுத்தாளில்
பரவி இருந்தது
நிசப்தம்

பாரம் இறங்கிய
பரவசத்தில்
படபடத்தது தாள்
காற்றில்

புகைப்படம்

புன்னகைக்கச் சொல்லி
எடுத்தவரின் புன்னகையும்
இருக்கிறது புகைப்படத்தில்

மனம் தயாரித்த கதை

மனம் தயாரித்த
கதைக்குள் போனேன்
வரவேற்றப் பெரியவர்
பூச்செண்டு கொடுத்தார்
ஏதோ ஒரு பக்கத்தில்
சின்னப்புன்னகை
குழந்தைகள் தம்
கால்பந்து விளையாட்டைப்
பார்க்க வைத்தனர்
கதைக்குள் நிறைய
சந்திப்புகள்
மரணம் பற்றிச் சொன்னது
உடைந்த பனித்துளி
கை நீட்டிய இடமெல்லாம்
பழங்களும் பூக்களும்
ஒரு அத்தியாயத்தில் அருவி
முழுதும் நனைத்தது
கையில் சிக்கிய மீன்கள்
விரலை விட்டு வெளியேறின
கதையின் சில வார்த்தைகள்
மீன்களின் கண்களில்
முடியாத கதையில்
எங்கிருக்கிறேன் என்று
தெரியவில்லை
உள்ளே வந்த குரல்
இழுத்துப்போட்டது
மீன் கொழம்ப கொஞ்சம்
பையனுக்கும் வைங்க

மழையில்

கையிருக்கும் முகவரி
கரைகிறது மழையில்
கால் வழி ஓடும் நதியில்
சொல்லிச்செல்கின்றன மீன்கள்
புதுப்புது விலாசங்களை

நூலகத்தை எடுத்துப்போகும் பெண்

தாளலயத்துடன்
ஆடும் ஊஞ்சலைப்போல
அங்குமிங்கும் போய்
வாயில் கவ்வி இருக்கும்
பென்சிலால்
குறிப்புகள் எடுத்து
புத்தகங்கள்
மாறி மாறி வைத்து
கிடைக்கும்
இடம் அமர்ந்து
ஜன்னல் ஒளி ரசித்து
முகத்தின் முத்துக்கள் துடைத்து
கண்களை
எழுத்துக்குள் குவித்து
சொற்களை சுவாசித்து
கடிகாரம் பார்த்து
வேகம் கூட்டி
இன்னும் புத்தகம் தேடி
நடையுடன் ஓடி
ஒரு கணத்தையும்
சேதமாக்காமல்
நூலகத்தையே தனக்குள்
கொண்டுபோகிறாள்
ஒரு பெண்
அவளைபடித்துக் கொண்டிருக்கும் நான்
கை இருக்கும் புத்தகத்துக்கு
எப்படி திரும்ப