சொர்க்கத்திலிருந்து தங்கை அமுதா போன் செய்தாள்
அண்ணா எப்பிடி இருக்க
கொரோனா எப்படி இருக்கு
எல்லாரும் நல்லா இருக்காங்களா
நல்லவேளை அம்மா அப்பா எதுவும் சிரமப்படாம
என்கிட்ட வந்து சேர்ந்துட்டாங்க
பாண்டிச்சேரிக்குப் போனால் தன் மகள்களைப்
பார்த்துவரச் சொன்னாள்
அவர்கிட்டயும் அடிக்கடிப் பேசு என்றாள்
அந்த வயிற்றுக்கட்டி ஆப்பரேஷன் சரியாகச் செய்திருந்தால்
கேன்சரிலிருந்து தப்பித்திருப்பேன்
உங்களோடு இருந்திருப்பேன் என்றாள்
மகள்கள் கல்யாணங்களைப் பார்க்காமல் போய்விட்டதைச்
சொல்லி அழுதாள்
பேசிக்கொண்டே போனாள்
நான் புரண்டுபடுத்தேன்
ஈரமான தலையணையைத் தள்ளிவைத்துவிட்டு
கையைத் தலைக்கு வைத்துக்கொண்டேன்
விடிந்தவுடன்
சர்வீசுக்குக் கொடுத்த போனை
வாங்கிவர வேண்டும்
கண்களில் கண்ணீர்
ReplyDeleteவர வைத்து விட்டது
உங்கள் கவிதை.
வாழ்க்கையில்
நம்மை நிலை குலைய
வைக்கும் சில சம்பவங்கள்
நினைவுகளாக...
அருமை.
http://arputharaju.blogspot.com/2021/08/blog-post_16.html?m=0
ReplyDelete